Moved to / Is verhuisd naar


Waarom dat zo is, verneem je hier


woensdag 19 september 2012

De weergaloze





















































Je kan deze tekening ook op groter formaat en zonder de tekst gaan bekijken op "Dauw's Labyrinth".


vrijdag 14 september 2012

Eén voor allen


Met een kushand u toegeworpen vanuit mijn Hof van Heden...






Maak er zelf ook een sprankelend weekend van!

maandag 10 september 2012

zondag 9 september 2012

Onvergetelijk afscheidsconcert



















Door het diepe ochtendblauw zeilt nog helder de maansloep in gezelschap van een knipogende ster, wanneer daarginds een haan de nevelgordijnen aan flarden rijt.
Zijn gekraai scheurt achter onze fietsen aan, mee door de bochten van de Bootdijkstraat.

Een duif reageert flauw met boe-geroep, want de doffer's "oe"-s worden gedempt door het wollige dauwdeken over de dampige velden.
Mistroostige koeien in het beparelde weiland trekken lui hun oogleden open. Eentje loeit zelfs even en kijkt geboeid wanneer we haar voorbij stevenen.
In het grasveld een eindje verderop, blaat een slaperig schaap.
Wat een ontiegelijk uur voor zo'n lawaai, hoor ik ze denken.
Een ekster krijst hevige verwensingen doorheen het protesterende mussengekwetter.
De mais schreeuwt geel mee, maar mist wat glans om te wedijveren met de eerste ochtendstreken van de najaarszon op het hazenpad.
Konijntjes gaan opzitten en spitsen vol verbazing de oren.

Hier onder de zomereik - scheidende wegen voor jouw en mijn dag die net begint - gaan we polyfonisch verder.
Wat maakt de wereld langs de stroom, van Moerzeke tot Hamme, al verdraaid veel leven op deze herfstige zondagochtend tussen zes en zeven.
Wie durft hier nog te reppen over landelijke rust?
Naar goede gewoonte blazen vanaf de verkeersader in de verte zelfs de sirenes hun decibellen alweer het luchtruim in, kruist een geweersalvo mijn woorden en janken enkele honden jammerlijk in koor.
Heeft daar soms iemand met scherp geschoten en hoorde ik ginds in de verte een klaroen?
Of was dat hetgeen mijn fantasie van die toeterende vrachtwagen maakte?


Hoe dan ook gaf jij me bij deze concerterende dageraad ten afscheid, stilzwijgend nog een extra jachtsei-zoen.








woensdag 5 september 2012

In tegendeel

...  Ze zaaien en maaien wèl ...  de vogels.






Vaak nemen we dingen die ooit in een doosje werden gestopt en gelabeld zomaar aan als waarheid tot het einde onzer dagen, zonder ze nog in vraag te stellen. Waarom eigenlijk? Nooit kunnen àlle feiten in ogenschouw worden genomen om conclusies te trekken die altijd geldend zijn, duiken er telkens nieuwe gegevens op. 
Toch knippen we gemakshalve liever weg wat we niet in onze realiteit ingepast krijgen om het doosje weer netjes te kunnen sluiten, dan dat we het hele zaakje grondig herbekijken en het in een ruimer kader plaatsen. Onze realiteit is echter zodanig tijdsgebonden dat wat nu geldt binnen geen tel alweer veranderd is.

Het valt me daarbij op hoe we zodoende, steeds meer van de essentie vervreemden. Is het de verpakking die verblindt? Voor het inhoudelijke blijkt vaak nog maar weinig oog te zijn. 
Doosjes ja ... alles, zit naar onze normen veilig zodra we er een naam op geplakt hebben, onszelf incluis. En die doosjes bepalen onze kijk op de wereld en hoe de wereld hoort te kijken naar ons. Ze besparen ons de angst voor wat daarbuiten is en wat binnen in ons is ; de dingen waar geen naam voor bestaat, die niet in taal te vatten zijn, die niet wiskundig berekend kunnen worden of meermaals herhaald met eenzelfde resultaat; die dingen en hun impact waarvan we wel een vermoeden  hebben : gevoelens, voorgevoelens, fantasie en diens meer, maar die we liefst van al in een donker hoekje moffelen, vergeten of menen uit onze doosjes te moeten zwieren wanneer we ècht serieus genomen willen worden. Een gevoelsmens krijgt het er beslist benauwd van.

Het is echter een illusie te denken dat we ooit het geheel zullen begrijpen door alles op te delen in steeds kleinere stukjes. We kunnen niet zomaar een stukje uit de puzzel nemen, het isoleren uit het geheel, wegpoetsen wat niet past, conclusies trekken over hoe het zich gedraagt en denken dat dit stukje nog steeds hetzelfde is als voorheen, noch dat het geheel onveranderd is gebleven. Van waar komt trouwens die noodzaak alles te willen begrijpen? Wat is er mis met verwondering? De dingen observeren in hun oorspronkelijke omgeving op het moment dat ze zich voordoen. Het maakt me nederig en leerde me dat in dit grote geheel alles met alles verbonden is, elkaar voortdurend beïnvloedt en even waardevol is. Maar ook dat niets blijft duren. De enige ware realiteit, denk ik soms, is de dagelijkse, die je zelf ervaart, niet degene waarover ons wordt verteld. Daarom probeer ik van ieder moment te genieten met al mijn zintuigen; omdat ik ten volle besef dat alles bij leven in beweging èn uniek is, en ieder moment onbetaalbaar en volstrekt persoonlijk.
Ervaringen proberen delen, is echt vergeefse moeite... tenminste mij lukt het nooit om ze helemaal over te brengen hoe hard ik het ook probeer. Dat moment bewaren in een foto of tekening dient op de keper beschouwt dan ook slechts als geheugensteuntje om de ervaring, opnieuw te kunnen oproepen bij mezelf.

En wat was dat nu met die vogels...?
Die gaan - net zoals wij - gewoon verder met zaaien en maaien, door zich - hun honger stillend - een weg te banen naar het 

EINDE









donderdag 16 augustus 2012

Amper uit het ei

















...
stond de afgrond me zo nabij
dat ik met opengesperde vleugels
de muur van leegte
tegen me aan voelde drukken

Wang aan wang
met mijn spiegelbeeld
niets nog tussen mij en het leven
dat ons scheidde
heel en al mezelf

...
en dan opeens het grote inzicht
hoe werkelijk alles werd
in dat niets,

terwijl ik
liggend op mijn rug
moeiteloos de tarantella danste
volgde, na die knal
grotesk mijn "point final"











woensdag 4 juli 2012

Droomtijd

... een fantasietje uit onze beider






Jij vertelde fantastische verhalen en ik trachtte - als betoverd - doorheen de vervloeiende wolkenhallen aan de horizon in de verte te staren. Ongemerkt sloop de avond op haar tenen binnen en veranderde de blauwe hemel boven onze hoofden in parelmoer om die vervolgens te verdonkeremanen tot de dageraad. De nacht verduisterde ook jouw lichte gedachten en boetseerde de paradijselijke ruimte in je woorden om, tot er slechts beklemming overbleef.

Plannen en zwaarden werden gesmeed in het schijnsel van knetterende vlammen die de rotswanden oplichtten en lieten dansen. De grot vulde zich met hoefgetrappel van stoere paarden die opgetuigd werden voor de grote slag. Waar eens bonte kleuren argeloos heersten en broze wezens dwaalden, ontrolden zich nu in de gloed van het pas aangemaakte vuur, strijdtaferelen voor mijn geestesoog.

Het was een onbestemde tijd.
We waren niet van vlees en bloed, maar uit godenstof geweven en keken vanaf ijle hoogte uit onze schuilplaats neer op een nog onbevlekte wereld, die lag te wachten op wat komen zou. Op het slot van ons verhaal paste precies de sleutel van het nieuwe leven.

Met het ochtendgloren werden prille mogelijkheden geboren.
De ster die we in die nacht samen aan het uitspansel hadden geplant, schonk me de kleuren om jouw verhalen vorm te geven op die eerste dag. Ik schepte gretig uit haar stralen met mijn beide handen en strooide alle licht het dal in zodat de geschiedenis daar zijn aanvang nam.


Jij zag het en zei me dat het goed was…








This is my contribution to "Night" ; Ailsa's challenge for this week on "Where 's my backpack"




maandag 18 juni 2012

Het erelogegevoel



















































Die dag hing er iets magisch in de lucht, 
mocht ik degene zijn 
voor wie jij zou gaan spelen. 
Het toeval gaf me de troon 
op het brandpunt van haar zegen. 
Ik een gekluisterde koningin, jij de harlekijn 
die haar eindelijk weer tot lachen kon bewegen.


Je toverde een halssnoer van zeepbellen 
speciaal voor mij aan elkaar geregen 
en aan het eind van het concert 
heb ik van jou een zijden roos en jij van mij 
een dankukus gekregen.


Je maakte mij tot een zondagskind
al duurde het dan maar even.
Ik weet het wel
het was maar een spel,
toch gaat die roos
in mijn knuffeldoos
tot de laatste dag van mijn leven!










- DagEnDauw -










The picture on top is my entrie for Ailsa's traveltheme of this week "My secret place" on "Where's my backpack".

Like to join?  http://wheresmybackpack.com/2012/06/15/secret-places/

maandag 11 juni 2012

Tegen het bloeden ...























Zie mij hier verweesd staan, 

bleek gespannen tegen het raam 
teruggedrongen in een hoek, 
niets betekent... haar open doek. 

Toch komt de tijd,
waarop ik me nu stilletjes voorbereid,
dat ze hier weer met me stoeit
wanneer haar schildersverdriet is uitgebloeid, uitgevloeid

en ze met verve haar streken herneemt,
de voorjaarsstorm niet langer haar aandacht claimed,
zal je wel zien, geeft ze weer gas
en mij, haar doekje tegen het bloeden de volle laag :

"olieverf op canvas"






































Foto en bewerking header, gedicht en schilderij (De Omwenteling) door DagEnDauw

vrijdag 11 mei 2012

Schrijf mee aan dit verhaal















Eerste Editie



We gaan met z'n allen aan een verhaal bouwen.
Per reactie volstaat het één zin te plaatsen, die op de één of andere manier een aannemelijk vervolg is op de voorgaande...
Zodra iemand op je zin gereageerd heeft mag je opnieuw deelnemen.

Niet meer dan één zin per keer dus en niet op je eigen zin verder bouwen.
Ready? Off we go, into the field!



♥  Toegevoegde van Dauw op 22 mei 2012  ♥





Ze ziet de zinnen hier groeien en als bloemen open barsten, 
en weet wel
het is niet meteen volgens de regels van het spel...
Maar "what the hell"
zo'n enthousiaste creatieve schrijvers, verdienen dat beetje extra ruimte toch wel...???

Alvast dank voor de inzet en de leuke bijdragen. 
Zeg het voort zeg het voort, we gaan er nog even mee door.


Hij zat aan de ontbijttafel en staarde door het raam...







Nog helemaal opgaand in zijn dromen, opende hij voorzichtig het pak waarin de harlekijn al die tijd zat opgeborgen, ving een glimp op van de inhoud en deed toen de ontdekking van zijn leven.
Er stak een brief in de jaszak van het pak, gek dacht hij, die heb ik nooit gezien, hij nam de enveloppe uit de jas en keek ernaar, zijn gezicht vertrok... maar die naam... die kende hij, ergens ver weg... een oude vriend van hem,alfred wagemakers... maar waarom... waarom zat die brief in dit pak? Hij piekerde zich suf.




vrijdag 4 mei 2012

Reken maar... die kan tellen!






















Toen ik ruim een maand geleden, op een zachte lentemorgen, lawaai hoorde in mijn Hof van Heden had ik nog geen flauw be-0... 

Ik gluurde door het dakvenster en wat bleek? 
Tot mijn grote verbazing zaten deze 1-djes daar, eerst nog met z'n 2-tjes toch wel
dol-3st de lente te 4-en in mijn veel te kleine 5-ertje zeker! 

Wat een schitterend suc-6! 
Misschien gaan 7 nestelen hier en krijg ik daarenboven onverw-8 ook nog wat ge-9-heid van hen, dacht ik. 
Voorwaar geen ijdele hoop. 

Want 
zie-10 Honoré en zijn Céleste, daar eens zitten. 
En zeg nu z-11, is het geen schattig dozijn... dit paar samen met hun eendenkroost? 
Met 12 in totaal.

Niet 1-tje dat weigerde om gekiekt te worden... 




- DagEnDauw - 

Helemaal uitgeteld voor vandaag.
Toch hier tenminste.

Voor meer cijfertjes en mooie klanken, kan u wel nog bij deze vogel terecht ;-)





dinsdag 1 mei 2012

Een bruidsjurk voor de aarde























Kleine oude vrouw,
Haast je gauw...
Verspreidt je zilverwitte pluizen
langs lanen en langs huizen...
over heel onze schitterende planeet
en weef zó haar huwelijkskleed 
nog geler dan de zon,
want hij komt eraan; 
Gaia 's vurige bruidegom!



- DagEnDauw -






Nóg een eerbetoon aan de paardebloem leest u hier.











maandag 16 april 2012

Bij valavond







Bedacht met een nieuwe naam



Hij blies haar vanuit de verte het koosnaampje toe, nadat ze in het voorbijgaan op zijn vraag, hoe ze heette, had geantwoord met een uitnodiging tot één van haar favoriete spelletjes: "bedenk zelf maar iets dat je toepasselijk lijkt".

Ze was al een eindje verderop gewandeld toen hij het haar achterna riep.
'Mmmmm, Lumini?' ...had het geklonken.
Ze hield halt, liet zijn vondst, als een glanzende zeepbel voorbij drijven in de avondlucht en ving haar vervolgens voorzichtig op.
Er zat licht in, een glinstering, waarrond verwachtingsvol, wel duizenden regenbogen dansten.
Ze hield het woordje even voor zich, in de palm van haar hand en draaide het tegen de late zon in, naar alle kanten.
Het zag er onschuldig uit, pas ontdekt, alsof het nog veel moest leren, maar toch iets beloftevols had.
Voorzichtig haalde ze het, denkbeeldig kleurrijke transparante papiertje eraf en nam het als een snoepje in haar mond, het proefde zacht en rond, maar de nasmaak bleek pittig, en ja… het smolt.
Toen ze de klanken ervan had ingeademd en ze weer zacht voor zich uitsprak, kalligrafeerde het een glimlach op haar lippen en wist ze met zekerheid, dat het goed was.
De bedenker maakte haar een naam rijker.
Ook zó wou ze wel heten - 'Lumini' - voor even. 

Ze draaide zich glimlachend om en liep op het terrastafeltje van de naamgever toe, die haar net voor een drankje had uitgenodigd...




- DagEnDauw -

zaterdag 31 maart 2012

Over de zon en de mensen













door overmoed bevangen...




Daar gaat hij!
Stralende blonde,
kogelronde...
Meer noch min.

Hij dronk je klatergouden melk,
liet zich verblinden door je licht,
wou verdampen in je warmte,
naderde je veel te dicht.

Verdoemd zal je daar eeuwig hangen,
vurig koper in eenzaam blauw,
met je woordeloos verlangen.
Zomermin, hij hield van jou!





- DagEnDauw -



... En zie ik het beeld bij deze woorden.

zondag 25 maart 2012

Een brief (door zoonlief)














Opdracht in de Engelse les: Schrijf een informele en formele brief...
Resultaat :



a. Informal

To: Alfred@jodokus.kwak
Subject: can't talk :'(

Hi Alfred!

You'll never believe what happened to me yesterday.
When I woke up from my daily nap I noticed that my teeth were stolen.
Remember those landmines we had to deal with in WWII? Well, I felt like one that had been stepped on.
If there's a thing I really need in this godforsaken circus, it’s my teeth.
I can't eat nor conversate with my roommate.
I think it must have been one of those clowns in their white coats, who wanted to take revenge for that heart-attack-prank I played on them last week.

Bazil




b. Formal

Dear Mme/Sir

This afternoon, after I woke up, I found myself in shock because my dentures had disappeared.
I am very upset, which does not do any good to my weak heart, because my dentures are the only thing in this world I still care about.
Without them I can not eat, neither can I maintain the few social contacts I have left.
I have my reasons to believe that the employees of the cardiac department are involved in this drama. It would be obliging if you could investigate this matter.

Thanks in advance

Bazil G. Hamilton Jr.
Formar Corporal of the 13th Armored Devision Support Command




(Komt dat nu omdat het van mijn zoon is of is het ECHT zo grappig?
Telkens ik het lees lig ik hier in een deuk!)




- DagEnDauw -

dinsdag 20 maart 2012

Voorwaar 't is weer voorjaar!


















Als een nieuw jaar begint, barst het leven open
gaan alle kleuren zich ontvouwen,
en viert de albasten lentefee
haar wedergeboorte in mijn tuin.

De viooltjes spelen een ouverture,
Narcis spiegelt zich in het water terwijl Iris pootje baadt aan de oever van de vijver.
Alle vissen happen naar adem
wanneer ze haar schoonheid zo plots tegen die blauwe hemel zien staan.

Brem trekt haar zonnigste gele jurkje aan
Het juffertje in 't groen klaterlacht
Het meisje met de mooie ogen lonkt verliefd naar de sering

Rozemarijn vergeet opeens
het blauwtje dat ze liep en
zet vrolijk een vreugdedansje in met de lavendel.

Slaapmutsjes wippen het bloembed uit als plots
het uitbundige applaus van de klaprozen klinkt.
...Betreed nederig en vol verwondering mijn hof van heden
langs het paadje dat naar de troon leidt.

Vandaag vieren we het leven, regelrecht de hoogte in.
Krijgt zij van moeder Aarde de ereprijs en een klapzoen
omdat ze zo heerlijk sprankelend voorjarig is...




- DagEnDauw -





Deze morgen 20 maart 2012 is om 06:14 (lokale tijd) met de equinox de lente officieel begonnen.
Bij de equinox is de lengte van dag en nacht overal op aarde ruwweg gelijk en komt de zon exact in het oosten op.


 Hunebed of Dolmen te Wéris (B)   































Diverse antieke bouwwerken zijn zo gemaakt dat de zon gedurende de equinox er op een speciale manier in of langs schijnt, bijvoorbeeld doorheen een doorgang, over een bepaald richtpunt. Voorbeeld van dergelijke bouwwerken zijn Stonehenge, de Piramide van Cheops en iets
dichterbij in het zuiden van België de megalieten te Wéris waar je een heel parcours kan wandelen dat je langs verschillende, dolmen, menhirs en bijzondere steenconstellaties voert. Je vindt er o.a. het duivelsbed, waar de god Pan zijn winterslaap doet en waaruit hij vandaag allicht dan ook weer is ontwaakt om de aarde te gaan bevruchten =) 
of de steen der voorvaderen, de "pierre Haina" genaamd, die naar de traditie wil, elk jaar op de nachtevening van de lente gewit moet worden...

De equinox is ook een belangrijke periode in de Wicca, het heidendom, het paganisme en andere oude religies.

In vele antieke culturen werd het begin van de lente gezien als de eerste dag van het nieuwe jaar. 
Zo vieren  de Perzen en met hen alle Farsi-sprekende volkeren tot op heden nog steeds op de eerste lentedag hun "Norooz", wat zoveel  betekent als "nieuwe dag" of nieuwjaar.  Meer informatie hierover vindt u hier, hier en hier.



woensdag 14 maart 2012

Jaja, ... ze hangt er al ... De nieuwe lente !
















Een zachte zucht lente in de lucht,
aan een bijna wolkenloze hemel ...
Enkele dwarsliggers niet meegeteld
die uitwaaierende heliumlijnen trekken
van noord naar zuidelijker oorden.


Klinkklare onzin in
klankkleurige deci-bellen
uit lekker bekkend gevogelte
dat een extra toontje hoger zingt.
Zinderende knoppen
barstensbol staand van
bonte verwachtingen.


Jaja ze hangt er al, als een
glinsterende dauwdruppel
aan de wasdraad, die
nog net niet loslaat
om in de volle aarde
haar sprankelende hoop
te verspreiden.




- DagEnDauw -








maandag 5 maart 2012

Bevroren aanraking

















Met mijn witte adem beschilder ik de ruit
en weer zijn mijn ogen de wereld kwijt,
wanneer ik bodemloos diep in gedachten verzink
en achteloos het raam
beschrijf met jouw wondere tovernaam.

Het is pijnlijk
mij in jouw nabijheid te wanen, 
want tè ver weg ben jij van mij vandaan.

En nu elke letter
mij vanuit jouw lichte wereld je gelaat toe straalt,
raken mijn ogen telkens ik aan je denk
in prikkelend hete mist verdwaald.






(Eentje uit een vorig leven, opgediept voor Marion, naar aanleiding van dít  gedicht van haar) 


- DagEnDauw -









woensdag 29 februari 2012

Geen hokjes
















Ik wil niet dichter zijn
ik wil ver zijn
Wijdser en nog verruimen

Ik wil geen kunst maken
maar iets ècht
Tastbaar goed om aan te raken

Ik wil niets creëren dat er al heel de tijd was
maar telkens opnieuw geboren worden en leven
 Mezelf scheppen in iedere nieuwe dag.




- DagEnDauw -






donderdag 23 februari 2012

Nog even...





... dan zal de krekel weer zingen
Maar welk lied,
dat weten we nu nog niet.
























TO BE OR NOT TO BE...


De psychologie heeft de mens zodanig geanalyseerd dat onze drijfveren nog slechts technieken zijn.
De biologie heeft gereduceerd tot de mensheid het bewustzijn is verloren…
De filosofie heeft beredeneerd tot we in niets meer kunnen geloven…
De exacte wetenschappen hebben alles tot formules herleid.
Ons eeuwige zoeken naar antwoorden heeft slechts de leegte gebracht met niets nog te verliezen.
Terwijl het leven ons voortdurend leert, dat zoeken zinloos is;
dat niet alles in een vakje past;
en net als in “het geloof” ook in de wetenschap “de essentie” nooit te vatten valt,
doch alles als vanzelf gaat, wanneer we maar vertrouwen.

In de kunst werd ooit verondersteld, ...
"Zijn of niet zijn", da 's DE VRAAG.
Maar volgens mij is dàt  net het antwoord waarvan we ons bewust worden vandaag.
En het leven? Dat blijft ons voortdurend de keuze geven.





'De krekels' van deze wereld weten dat hùn werk, het brengen en doorgeven van informatie is die tijd en ruimte wil trotseren. Het is hùn manier om te pogen de mensheid van de ondergang te redden door met elkaar over de dood heen contact te houden...
Nu nog de ontvangers bereiken ...


♪♫♪




vrijdag 17 februari 2012

Dankukus aan de deelnemers


Ook hier nog even voor de gein, 
een foto met sporen 
in kristallijn.
Naar aanleiding van
de Valentijnsrebus 
over een kus. Met de vraag 
aan iedere bereidwillige taaltovenaar, 
een tipje van de sluier op te lichten en
met de oplossing van dat raadsel, een vers te dichten.


En zo gebeurde... met de volgende regel als begin :

"Een kus is het puntje achter een ongesproken zin."
- naar een citaat van P. Tonsig -


*


met vreugde ontving ik hierop volgende repliek
van :



 Joke

Marja

 Marion

 Annette 

 en Monique



Voelt u zich alsnog geroepen om ook te freewheelen op het citaat,
dat u dan ► hier ◄ gerust uw gangen gaat!

Alvast aan alle deelnemers nogmaals van harte dank je wel
en u, beste bezoeker, geniet nog van hun woordenspel...




- DagEnDauw -








vrijdag 3 februari 2012

Vers voor Valentijn






- naar een citaat van P. Tonsig -





Oproep aan alle geïnspireerde taaltovenaars

Wie bedenkt, met de oplossing voor deze rebus, een origineel versje ?


♥  Gelieve uw creatie hieronder  pas te posten op Valentijnsdag ...

Alvast dank daarvoor 

- DagEnDauw -







dinsdag 10 januari 2012

Zeespiegel





Opgeduikeld uit mijn archief voor "!100 woorden", na het lezen van zijn blog "verzanden"




- Woord en beeld : DagEnDauw (2009) -




Enneuh... beter laat dan nooit, wens ik u, lieve bezoeker, een gezond, glashelder, zorgeloos en sprankelend 2012.
Maak er een prachtjaar van!

copyright DagEnDauw